Rasja!

Er is weer een kanjer vertrokken! Nou ja “vertrokken”, dat is nou juist zo moeilijk. Het lijkt wel of je ze wegstuurt, terwijl je ze altijd bij je zou willen houden. En wie ben jij dan om dat te mogen bepalen, om er gewoon de stekker uit te mogen/moeten trekken. Een vriend(in)die nooit klaagt, altijd blij is je weer te zien, die je ook altijd volgt en dan bij je komt liggen, waar je ook gaat of staat. Blij is met alle aandacht. En je letterlijk én figuurlijk trouw is tot aan haar dood.

Je weet dat je helaas een hond niet voor het leven hebt, en dat je (normaal gesproken) afscheid van háár moet nemen. Maar de vele leuke, lieve, spontane momenten wegen niet op tegen het verdriet dat je hebt bij het verlies van je trouwe viervoeter. Ondanks het sterke korte verdriet. De rest moet slijten, en heeft zeker de tijd nodig.

Het slijtende gemis; De riem aan de kapstok, twee vragende ogen, een rommelige drink en voerbak, een rond slingerende halve kluif, ergens een kleed en/of mandje, speeltje of bal, en zelf altijd languit in de weg liggend! Driemaal daags een wandeling, lang of kort. En altijd rekening moeten houden met……, We zullen je echt blijven missen dikke!

Waarom? Ze verouderde té snel, en haar rug ging doorhangen als een echte oude hond, dronk enorm veel. Een reden voor ons om naar de dokter te gaan. Met name voor het drinken. En de angst werd bevestigt. Compleet foute boel aan de binnenkant. Volgens de dierenarts niet langer meer wachten! Hooguit morgen, was het advies……………, dan maar vandaag! Waarom eerst nog een dagje gaan lopen snotteren? Het was hard maar eerlijk. Zo is het dieren leven nu eenmaal!